Wij doen het om’t oude te eren. Omdat we respect hebben voor het vakmanschap van weleer en het ook zelf zo goed als mogelijk in ere willen houden. Respect, niet alleen voor de stoffeerder die destijds het stuk stoffeerde (en waar we ook uit leren) maar ook de houtbewerker die de romp ooit allemaal in elkaar timmerde. Een echte stielman die lang geleden uren bezig was om die mooie roosjes uit het hout te sculpturen. Toen nog met kwalitatieve materialen. Met geduld. Met passie. Vandaag wordt er helaas niet meer bij stil gestaan… dat is gedemodeerd, uit de tijd van ons bomma. Haar inboedel gaat naar de kringloop of wordt te koop aangeboden op tweedehands, of erger nog, staat ergens “gratis” op de stoep want niemand wil het nog. Jammer. Heel jammer. Het vraagt nochtans niet veel om te leren houden van… het is een klik in je hoofd. Want wie zet vandaag de trend? Wie bepaalt wat mooi is? Geef toe, ’t is maar al te vaak een copy – paste, er is zo weinig eigenheid?

Wij stofferen vanwege de liefde voor de ambacht. We werken met onze handen, we creëren iets en halen er zoveel voldoening uit. En ja, de centjes die we verdienen… daar hebben we letterlijk voor gezweet. In een wereld die vandaag overheerst wordt door computerwerk maken we daar wel een verschil, denk ik? Ook wij stonden enkele jaren terug uren in de file langs de E40… en hadden beide een kantoorjob in het Brusselse. Ons kindjes gingen naar de opvang ’s morgens en ook ’s avonds. Ons buren kenden we niet. We voelden weinig kwaliteit in dat leven, financiële zekerheid was er wel. Een dertiende maand, vakantiegeld, verzekerd van de maandelijkse pree. En als we ons niet zo lekker voelden, gingen we gewoon bij de dokter. Geen zorgen, voor ons werd “gezorgd”. Vandaag is het wel iets anders. Zo bewees ook weer corona-tijd. Toen we met z’n twee bijna op’t einde van de epidemie dan toch ook het virus binnen kregen en vrij ziek waren vertelde de contact tracer van de overheid aan de lijn … “ohja, vergeet niet om het doktersbriefje bij jouw werkgever af te geven”. Hij was wat verward toen we antwoordden dat we zelfstandig waren. “Ohja”… “Euh”… “tja, misschien even navragen bij jouw boekhouder”? U merkt het wel, we werken keihard, misschien wel dubbel als voorheen maar tezelfdertijd is er ook meer kwaliteit in ons leven want ons kindjes gaan we zelf ophalen meteen na school. Ze maken hun huiswerk in het atelier en zorgen soms wel voor wat afleiding (mama ik heb honger, mama, ik heb dorst, mama mag ik tablet?). Maar ik zou het niet anders willen. 

Elke dag is ook anders, elk project heeft immers zijn verhaal. Vandaag stofferen we een stoel, morgen maken we kussens voor een tuinbank en volgende week herstofferen we een turnplint. Tussendoor springen de mensen binnen en tonen we met veel trots ons mooie collectie meubelstoffen. En we combineren, naar hartelust… we nemen onze tijd om te tonen wat mogelijk is. We helpen visualiseren… Hoe wondermooi iets oud en versleten toch kan worden? Dat babbeltje, het sociaal contact… met mensen van overal. Hun verhaal, het onze… het creëert vaak zo een mooie band. En net dàt maakt dat elke stoel, elke zetel een mooi resultaat brengt… omdat net die voorbijgangers veel sympathie en respect tonen voor ons werk en dan willen we niet anders dan hen gelukkig maken. 

We stofferen omdat koesteren belangrijk is. In een maatschappij waarin we haast verdrinken in de tijd vinden wij het belangrijk om even stil te staan bij wat ooit was… Om zich even terug te trekken in een hoekje in huis, tot rust te komen. Konden stoelen praten, ze vertelden vast een mooi verhaal van vergeten momenten. 

We stofferen omdat er al zoveel moois bestaat.  Dit is een duurzaam verhaal. Herstellen in plaats van weggooien, koesteren in plaats van consumeren. Stofferen,… omdat het kan. 

Onze markt wordt overspoeld met goedkope meubelen van slechte kwaliteit. Ze gaan geen leven meer mee, ze worden niet doorgegeven van generatie op generatie. Ze zijn simpelweg niet gemaakt zijn om lang mee te gaan. En laten we hier toch even bij stilstaan. Terug naar die “wie bepaalt wat mooi is” en “leren houden van”. We leven in een weggooimaatschappij, we kopen nieuw omdat herstellen duur is, er van geen vakman meer te vinden is of omdat het meubel van dermate slechte kwaliteit is gemaakt dat het gewoon niet kán hersteld worden. We leven in een consumptiemaatschappij en worden aangestuurd om nieuw kopen. Dat is lucratiever voor onze economie maar zo destructief voor onze natuur. Liever stoelen aan 3+1 gratis die een enorm vervuilende weg hebben afgelegd om tot in onze woonkamers te geraken, waar er bovendien geen link is met de maker die trouwens werkte voor een hongerloon . Stoelen die daarnaast in bijna élke woonkamer te vinden zijn en die dan na twee, misschien drie jaar toch op het containerpark belanden want de kwaliteit is zo slecht dat het meestal niet kan hersteld worden. Op het einde van de rit voelen we ons eigenlijk ook bedrogen.  Kunnen we hier dan misschien iets uit leren?

Wie bepaalt wat mooi is? Dat bent u! Doe eens iets anders, ga in tegen de stroom. Tweedehands staat vol met mooie meubelen, oude meubelen met een verhaal…bovendien koop je ze voor geen geld. Een klik in je hoofd om te leren houden van. Om te zien want wij zien… de charme van een oud meubel, de voleiken eetplaats, bomma’s stoelen van weleer… en ja, zelf de gecapitonneerde zetel met franjes onderaan komt volledig tot zijn recht in een modern interieur. Of kom eens langs met je vondst en sta versteld van de mogelijkheden, van de metamorfose … U heeft dan niet alleen iets uniek, maar ook kwalitatief en vooral: duurzaam.