Op een dag kreeg ik een berichtje van mijn ex-collega. Ze had een zetel gevonden langs de straatkant, had hem in de koffer geduwd en wou graag eens langskomen. Ik kreeg al enkele foto’s toegestuurd en zag meteen de verborgen schoonheid. De typische toelopende pootjes van de jaren zestig. De bekleding was versleten maar we weten ondertussen dat dit bijzaak is…  

De zetel werd gedemonteerd tot op het houtwerk, tussen het werken door ontdekten we een ander stoflaagje uit een vorig leven. Deze zetel ging dus al even mee… De zoektocht naar de geschikte stof duurde wel even…  We gingen op zoek naar een geometrische print. Uiteindelijk vond ze haar gading bij Kirkby Design. De achterzijde bekleedden we in een pikzwarte stof speciaal behandeld tegen vuil en vet. Details werden dieprood, knopen en bieskoord in rood kunstleder. De pootjes werden ingesmeerd met houtvernieuwer. 

Het was een leuk project, niet alleen vanwege de sympathieke dame achter de zetel maar omdat ze zelf aantoonde dat oud en versleten best nog een leven meekan! Waar is de tijd heen dat we echt zorg draagden van dingen? Zodat we die konden doorgeven van moeder op dochter, van vader op zoon. Vandaag wordt onze markt overspoeld door goedkope import, het zijn meubels die (als we beetje geluk hebben) vijf jaar meegaan en dan goed zijn voor het containerpark. We houden dan ook geen emotionele waarde meer over aan al dat meubilair. Het is vervangbaar. Oude meubels daarentegen hebben een ziel, een verleden en vaak een mooie sentimentele waarde.