Er moet me toch iets van het hart. Ik zat in de auto en reed voorbij een renovatie. Daar stond een container voor de deur, eentje waar je alles kan ingooien, ik zag een versleten matras, wat houten planken, kapotte plastic dozen en ook een set van 6 of 8 eetkamerstoelen. De stijl herkende ik, ze staan tegenwoordig in elke eetkamer. Een moderne eetkamerstoel met effen kunstlederen bekleding op metalen poten. Je kan ze kopen voor nog geen 100EUR het stuk. Zo worden in massa geproduceerd in een land hier ver vandaan. Ik herken ze want wekelijks krijgen we mails in de bus met de vraag wat het kost om zo’n stoel te herbekleden. Uiteraard geen 100EUR. Willen we het goed doen, betaal je bij ons misschien wel drie keer de prijs? “Amai dat is duur…. Voor die prijs heb ik nieuwe?” Tja, ’t is maar hoe je het bekijkt. Een stoel kopen van 100EUR heeft in feite een materiële waarde van 10EUR. Neem de BTW in mindering, de winstmarge van de winkel én de tussenschakel én de invoerder zit je nu al op zo’n 35EUR. En dan nog de invoerrechten, transportkosten, winstmarge van de fabrikant en de traider… De stoel verlaat de fabriek voor zo’n 10EUR. 10EUR voor wat precies? Niemand doet zaken zonder winst. Er is dus zeker iets op te winnen, helaas niet voor de consument.

De stoel staat symbool voor uitbuiting van de natuur en zijn grondstoffen… Want met 10EUR aan materiaalkost kan je natuurlijk niks degelijks hebben. Goedkoop hout, slechte vulling en kunstleder die kort na aanschaf al meteen begint af te pellen. Resultaat? Stoelen die na vijf jaar gebruik niet worden hersteld maar gewoon worden weggegooid. En zo wordt de afvalberg alsmaar groter. Om maar te zwijgen over enorme vervuiling die fabrieken onze natuur uitspuwen en de vervuilde weg die het heeft afgelegd om tot in onze woonkamers te geraken.

Het staat verder ook symbool voor uitbuiting van de lokale werkkracht. 10EUR materiaalkost? En wat met het loon van de maker? Die werkt waarschijnlijk voor niks? Heeft geen familie te onderhouden? Hoe kunnen wij, rijke westerlingen dàt nog aanvaarden? Wat we niet voor onszelf willen, wensen we toch ook niemand anders toe? Of gaan wij werken voor een hongerloon?

100EUR voor een stoel, dat wordt dan hét referentiepunt. Alles daarboven is “duur”. Maar wij weten beter want goedkoop is dan eigenlijk duurkoop. Dat het geen vijf jaar standhoudt vinden we niet erg, want het interieur willen we graag veranderen. Wegwerpcultuur? Consumeren, overconsumeren, ik word er misselijk van.

In dezelfde context las ik onlangs een artikel in De Tijd over hoe de Chinezen massaal hout opkopen in ons land waarbij ze bereid zijn 40 tot 50% boven de gangbare prijs te betalen. Zij wachten zelf niet tot de eiken volgroeid zijn. Er blijft amper iets over voor de lokale handelaars en zagerijen. Dit is houtroof en we staan er gewoon op te kijken. Erger nog is dat dit hout in het Verre Oosten wordt verwerkt en terug wordt uitgevoerd als afgewerkt product.

Waarom telkens nieuw kopen terwijl er al zoveel bestaat dat al gemaakt is. Oude meubels hebben karakter, vertellen vaak nog een verhaal. Soms zijn het unieke stukken, zeldzaam en bijzonder. Wij stofferen om het oude te eren, om te koesteren ipv te consumeren. We verspreiden de wijsheid dat oud en versleten heus nog mee kan. We inspireren met veel kleur want kleur doet leven. Creëer wat eigenheid in je woonkamer want er is al zoveel “copy – paste”. Als stoffeerders hebben we veel bewondering voor het handgemaakte, mooi houtsnijwerk, we genieten ervan. Kleine roosjes uitgesneden aan de poten van een stoel, details die het verschil maken. Massieve eiken keukenstoelen die probleemloos van de ene generatie op de andere worden doorgegeven. Oude zetels die je met twee moet dragen omdat het alleen niet lukt. Net dit meubilair krijgt bij ons een tweede leven. Wij genieten keer op keer. Staan stil bij wat ooit werd gemaakt. Herstellen omdat het kan.

Toen we ons atelier vier jaar terug opstartten was dat met een sprong in het duister. Gaan mensen mee in ons verhaal? Een verhaal van kwaliteit, iets handgemaakt, eentje met veel passie en toewijding in de job. ’T was even doorbijten maar alle begin is moeilijk en doorzetten doen we tot het einde. Voor ons is de boodschap compleet wanneer ons zoontje van zeven antwoordde op de vraag wat papa doet van beroep: “hij maakt dinges die kapot zijn”.

Daarom ook deze oproep. We staan op een keerpunt. Het moet veranderen. En graag Nu. Eer wat ooit met veel liefde is gemaakt. Upcycle & recycle en steun de circulaire economie. Doe dat voor onze planeet. Voor de volgende generatie. Gebruik en hérgebruik. Het geeft zoveel voldoening. Wie doet mee? Dank voor het delen!